Einde reis

En toen was de reis ineens voorbij. Ik had een week geleden besloten dat San Francisco het eindpunt zou zijn, want na vier maanden heb ik genoeg gezien, genoeg gefietst en verlang ik weer naar een huis dat groter is dan twee bij anderhalf bij een meter. Ik heb echter al een paar weken last van mijn rug en er was geen verbetering zichtbaar. De westkust is heel mooi, maar mijn gezondheid is me meer waard. Florence, Oregon zal vanaf nu bekend staan als de stad waar Steven het voor gezien hield.

Laat ik beginnen waar ik de vorige keer was gebleven: bosbranden en alternatieve routes. Ik ben uiteindelijk snel de Verenigde Staten ingegaan om de branden te omzeilen. Dat was een leuk idee en op zich ging dat ook wel goed, maar wat ik niet wist was dat bijna heel Amerika ook in de rook zat. De wind was al een paar keer gedraaid waardoor het overal net zo heiig was als Canada. Gelukkig had ik er maar een paar dagen last van; na een flinke storm die veel regen aan de westkust bracht en een zandstorm in de woestijn waar ik op dat moment verbleef (dank aan de fietsende agent die mij adviseerde nog een dag in de wereldstad - ahem - Odessa te wachten tot de wind ging liggen) was alle rook weg en was de blauwe lucht eindelijk weer echt blauw.

Zo kwam ik vol goede moed bij de bergrug van de Cascades aan. Daar had ik een route uitgestippeld die mij via drie grote bergpassen naar Portland bracht. Mijn conditie was prima, dus elke pas kwam ik met gemak over, maar mijn rug begon te protesteren. In Portland heb ik een week uitgerust bij familie (de allerliefste die je op zo'n reis kunt wensen) en kwam ik erachter dat een huis en een bed wel heel fijne dingen zijn en dat het na San Francisco wel mooi geweest was. Na een week rusten was mijn rug nog steeds niet goed maar ik hoopte dat ik de boel weer los kon fietsen als ik de kustweg nam en niet een route door hooggebergte. Dat bleek ijdele hoop, want na twee dagen zat mijn rug nog steeds moervast en sliep ik bijna niet. Gelukkig was de familie nog steeds de allerliefste en hebben ze mij opgehaald en zit ik weer in Portland. De vlucht is inmiddels geboekt en op 23 september land ik op Schiphol en zit de reis er definitief op.

Ik heb in vier maanden heel veel leuke dingen meegemaakt, mooie dingen gezien, boeiende mensen gesproken en me geen moment verveeld. Dat ik Zuid-Amerika niet haal op deze trip is jammer, maar ik heb altijd gezegd dat ik zou fietsen tot ik er genoeg van had. Volgens mij is Zuid-Amerika van plan om nog even te blijven bestaan, dus wellicht komt er ooit een vervolg.