Wildkamperen 101

Kamperen in Canada is duur. Althans, wanneer je in je eentje op een camping gaat staan. Je betaalt namelijk niet alleen voor jezelf, maar ook voor je fictieve drie medereizigers, zonder uitzondering. Het komt neer op 20 tot 25 euro per nacht, en als je bedenkt dat mijn reisbudget uitgerekend is op maximaal 20 euro per dag, dan is de rekensom snel gemaakt: ik mag niet eten.

Er zijn gelukkig alternatieven, en de meest avontuurlijke is wildkamperen. Zoek een leuk plekje, zet je tent op, breek je tent de volgende ochtend weer af en ga op pad. Hetzelfde principe als op de camping, met een paar verschillen: je moet zelf een plek zoeken, je hebt er geen douche, vaak kun je je tent pas opzetten wanneer het donker wordt en, als je niet door de politie wordt gepakt, kost het niets.

Het allerbelangrijkste is: niet gezien worden. Het is verbazingwekkend hoe makkelijk dat is. Soms vind ik een plek ver van huizen en wegen door gewoon een willekeurig klein paadje te nemen. Dat ik daarvoor soms door de drek moet waardoor mijn fiets er de volgende ochtend (twee keer door de drek) uitziet alsof hij een overstroming in Vietnam heeft meegemaakt, neem ik dan voor lief. De regen spoelt hem wel weer schoon.

Het komt ook voor dat het laat begint te worden en ik maar geen goede zijweg kan vinden. Dan ben ik het zoeken zat en doe ik het iets creatiever: vlak langs de weg. Zo heb ik op honderd meter van de doorgaande weg in een greppel tussen twee overwoekerde weilanden gestaan, onder het motto: men kijkt toch alleen naar de weg en als ze opzij kijken en me toevallig zien, zal het ze niet interesseren. De wasbeer die langskwam heeft geen alarm geslagen. Eergisteren spande de kroon: net buiten Fredericton (een kleine stad) legde ik op nog geen tien meter van een recreatiepad mijn spullen neer. Niemand heeft me gezien, behalve een eekhoorn. Die was het er niet mee eens.