Einde vakantie

De vakantie zit erop. Dat wil zeggen, ik zit niet meer in een auto maar op de fiets en zie Anneke niet meer tegenover me zitten maar via Skype. We hebben in drie weken net zo veel afstand afgelegd als ik in ruim twee maanden en bijna alles van West-Canada gezien. Het enige dat ontbrak was een beer, veel verder dan een parkwachter die ons kwam vertellen dat op 50 meter van onze tent een beer was gezien, zijn we niet gekomen. Even tussendoor: graag een daverend applaus voor Anneke die voor het eerst in haar leven heeft gekampeerd. Er zijn doorgewinterde kampeerders die meer moeite hebben met slapen in een tent rond vriespunt (denk ik).

Als je ooit naar Canada komt en je gaat maar één ding doen, rij dan van Jasper naar Lake Louise over de Icefields Parkway. Het feit dat we na een tijdje alleen maar zeiden 'Hé, nog een berg met een gletsjer' zegt volgens mij genoeg over het uitzicht. De foto's komen nog.

Nu zit ik weer in het ritme opstaan, eten, fietsen, eten, slapen, herhaal ad libitum. Vanuit Calgary ben ik naar het zuiden gegaan om via Highway 3 naar het westen te rijden. Een ding ben ik vergeten: controleren of er bosbranden zijn. En die zijn er, veel en heftig. Daardoor zie ik niet veel van de omgeving en ruikt het af en toe erg aangebrand. Nu zit ik in Cranbrook en moet ik beslissen wat te doen: door de branden (nee), noordelijker (dat is omrijden) of zuidelijker (dat is de VS in). Waarschijnlijker wordt het zuidelijker, want uiteindelijk is dat de richting die ik opga, en zo kan ik de branden rond de grens tussen Canada en de VS omzeilen. Portland is mijn volgende concrete doel (familie opzoeken is het idee), en dat lijkt goed te kunnen als ik morgen de grens overga. Geen idee hoe dat werkt zo'n landsgrens, maar dat ontdek ik dan wel weer. Gelukkig hoef ik geen administratieve voorbereiding te doen. Zegt men. Wie weet tik ik het volgende verhaal dus ergens in de VS!

Nog een leuk detail: op 21 augustus zat ik midden in een sneeuwbui.